درباره‌ی انیمه‌ی Berserk

[خطر اسپویلر]

خشونت صحنه‌ی اول قهوه‌خانه اون قدر کافی بود که همون لحظه‌ی اول فهمیدم قراره این انیمه رو تا آخر ببینم. مگر نه این که چیزی که به خاطرش انیمه می‌بینیم، No nonsense بودن اون‌ها است. نمایش ذات واقعیت‌ها بدون هیچ خجالتی.
چیزی که در سرتاسر انیمه جاریه «حسادت و رقابت» بین دو دوست‌ئه. گاتس، یک فرد خودساخته است؛ شمشیرش که هم‌قد خودشه، نشون می‌ده اون همیشه لقمه‌ی بزرگ‌تر از دهنش برداشته، و البته از پسش براومده. اما گریفیت متفاوت متولد شده، قابلیتش ذاتیه. ذاتا اشراف‌زاده است، گر چه خون اشرافی نداره.
اما این دو دوست عمیقا دشمن‌اند. خدایان چیزی جز یادآوری‌کنندگان واقعیت نبودند. تضاد این دو «برابر» و قربانی شدن هر چیزی برای همین تضاد. تضادی که بر خلاف یک فیلم معمولی هیچ وقت در جروبحث و اختلاف‌نظر دو کاراکتر نمود پیدا نکرد. با یک انیمه سروکار داریم؛ دوست واقعی من کسیه که بتونم با خودم برابر بدونمش، فقط همین!